ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ ΥΒΡΙΔΙΟ
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ
Πολιτικού Επιστήμονα
Στις 8 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», δηλαδή του γειτονικού μας κράτους των Σκοπίων. Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να κάνουμε μία σύντομη αναδρομή σ' αυτή την εικοσαετία καινά εξαγάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον.
Από την πρώτη στιγμή της γεννήσεως του το κράτος αυτό βασίστηκε στο ψεύδος. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος του 1991 ήταν: «Θέλετε να ανακηρυχθεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας μέσα σε μία συνομοσπονδία των γιουγκοσλαβικών λαών;» Δηλαδή οι πολίτες που ψήφισαν «ναι» πιθανότατα ήθελαν την παραμονή των Σκοπίων στην τότε εν ζωή Γιουγκοσλαβία, αλλά τελικά ο Γκλιγκόροφ και οι συνεργάτες του υφάρπαξαν αυτή την ψήφο και ανακήρυξαν κράτος, αποσχιζόμενοι τελείως από το πολυεθνικό κράτος της Γιουγκοσλαβίας. Βεβαίως, το ψεύδος ενυπήρχε στην όλη υπόθεση του «μακεδονισμού» από το 1944.
Τότε, ο κομμουνιστής δικτάτωρ Τίτο, αρχηγός των Παρτιζάνων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατασκεύασε το «μακεδονικό έθνος» αναμειγνύοντας Σέρβους, Βουλγάρους, Ελληνες κ.ά. κατοίκους της περιοχής Βάρνταρσκα, δηλαδή της νοτίου Σερβίας. Ενα τέτοιο έθνος μέχρι τότε δεν είχε καταγραφεί ούτε σε απογραφές Οθωμανών ή Γερμανών κατακτητών των Βαλκανίων ούτε σε περιγραφές ξένων περιηγητών.
Αλλωστε, στον Μακεδόνικο Αγώνα 1903-1908 η σύγκρουση -εκκλησιαστική, εκπαιδευτική και κυρίως ένοπλη- έλαβε χώρα μεταξύ Ελλήνων (Πατριαρχικών) και Βουλγαριζόντων (Εξαρχικών). Ουδείς δήλωνε ότι ανήκει σε ξεχωριστή εθνότητα Μακεδόνων.
Η χρήση μιας ελληνοβουλγαρικής διαλέκτου από μερικές χιλιάδες εντοπίων δεν ήταν ασφαλές αποδεικτικό εθνοτικής ταυτότητας. Πολλοί αγωνιστές της ελληνικής υποθέσεως μιλούσαν αυτό το τοπικό ιδίωμα. Ετσι και σήμερα κακώς προβάλλεται η χρήση του γλωσσικού ιδιώματος από μικρό αριθμό κατοίκων της Δ. Μακεδονίας, ως δήθεν απόδειξη «μακεδόνικης» και μη ελληνικής συνειδήσεως.
Τα 20 χρόνια που πέρασαν μας έδωσαν τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη δύναμη της λαϊκής βούλησης, όταν αυτή κινητοποιείται για έναν υψηλόφρονα σκοπό και όταν εκφράζεται δυναμικά, δημοκρατικά και με σαφή επιχειρήματα. Τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της περιόδου 1992-1994 στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στη Λευκωσία, στη Μελβούρνη, στη Νέα Υόρκη και όπου αλλού ζουν Ελληνες εμπόδισαν κάποιους Ελληνες ενδοτικούς πολιτικούς να παραχωρήσουν το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια με επίσημη ελληνική υπογραφή.
Το 1995, ο τότε υπεύθυνος της Ευρ. Ενώσεως για τα Βαλκάνια, Ντέιβιντ Οουεν, πρώην ΥΠΕΞ της Βρετανίας, βρέθηκε για μία ομιλία στην Αθήνα. Ημουν αυτήκοος μάρτυς της απαντήσεως του, ότι δηλαδή τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών με τη συμμετοχή τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου Ελλήνων σε κάθε πόλη τον έπεισαν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την προκλητικότητα των Σκοπίων. Φωνή λαού,οργή Θεού!
Το σκοπιανό πρόβλημα ανέδειξε την πενία των επιχειρημάτων της υποχωρητικής μερίδας στην κοινωνία μας και εκείνων που ήθελαν εξαρχής να «ξεφορτωθούμε» το πρόβλημα, δηλαδή να χαρίσουμε σε ένα πολυεθνικό υβρίδιο την ιστορία και τον πολιτισμό της Μακεδονίας.
Πρώτα, ανακάλυψαν ότι είχαμε ευκαιρία να λύσουμε τη διένεξη με τον όρο «Σλαβομακεδονία» και με την παρέμβαση του Πορτογάλου ΥΠΕΞ Πινέιρο. Εχυσαν ποταμούς μελανιού για να καταδικάσουν τους... εθνικιστές που δεν δέχθηκαν το πακέτο Πινέιρο, αλλά δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα απομνημονεύματα του τότε Σκοπιανού προέδρου Κίρο Γκλιγκόροφ, ο οποίος παραδέχεται ότι ουδέποτε τα Σκόπια δέχτηκαν να συζητήσουν την πρόταση αυτή. Στη συνέχεια, επιστρατεύθηκε το επιχείρημα ότι θα ανοίξουμε μερικές επιχειρήσεις στα Σκόπια και θα αλώσουμε την εξωτερική πολιτική τους. Τελικά, συνέβη το αντίθετο.
Η περίφημη οικονομική διπλωματία μας οδήγησε ελληνικά κεφάλαια να εγκλωβιστούν στη σκοπιανή οικονομία και η ανταμοιβή μας ήταν η όλο και περισσότερο εντονότερη σκλήρυνση των σκοπιανών αλυτρωτικών και ανθελληνικών θέσεων.
Οι οπαδοί των υποχωρήσεων δεν κάμφθηκαν και ανακάλυψαν τη διεθνή πίεση, ότι, δηλαδή, πολλές ξένες χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αλλά λησμονούν ότι, όταν κάποιος σού καταπατήσει το χωράφι, από εσένα, τον νόμιμο ιδιοκτήτη, περιμένει την αναγνώριση της παράνομης κατοχής του και όχι από τους γείτονες. Και νόμιμος κάτοχος των ιστορικών τίτλων επί της Μακεδονίας, αρχαίας και νεότερης, είμαστε μόνον εμείς, οι Ελληνες.
Αυτό παραδέχονται δεκάδες Αμερικανοί ιστορικοί με επιστολή τους προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αυτό αποδεικνύουν όλες οι ιστορικές πηγές, αυτό ομολογεί ακόμη και ο αντιπαθής από την υπόθεση της Κύπρου, Χένρι Κίσινγκερ, ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ το 1974.
Ένα ακόμη επιχείρημα των υποχωρητικών ήταν ότι κανένα κράτος δεν μπορεί σήμερα να υποχρεωθεί να αλλάξει το συνταγματικό του όνομα. Κι όμως, το 2002
η μέχρι τότε ονομαζόμενη Νέα Γιουγκο- σλαβία αναγκάστηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον επίτροπο Χαβιέ Σολάνα, μέσα σε ένα βράδυ, να μετονομαστεί σε «Σερβία - Μαυροβούνιο». Χρειάζεται διπλωματική πίεση κι εμείς δεν την ασκήσαμε όσο έπρεπε.
Το κράτος της FYRΟΜ αποτελεί ουσιαστικά ένα υβρίδιο, δηλαδή ένα αποτυχημένο πείραμα κατασκευής νέας εθνότητας.
Ηδη άρχισαν να αναφύονται τα προβλήματα που προκαλεί ο βιασμός της Ιστορίας και της Εθνολογίας από τον Τίτο και τους επιγόνους του. Το 30% του πληθυσμού είναι Αλβανοί με αποσχιστικές τάσεις προς το Κοσσυφοπέδιο.
Χιλιάδες Ψευδομακεδόνες δηλώνουν πλέον Βούλγαροι, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός της καταπιεσμένης ελληνικής μειονότητας. Μήπως, τελικά, το πρόβλημα του ονόματος θα λυθεί με τη διάλυση του σκοπιανού υβριδίου;
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «δημοκρατία», 20 Σεπτεμβρίου 2011
