Αθανασόπουλος
Αλ. Άγγελος
Μακεδονική
σαλάτα...
Καταλύτης
πολιτικών εξελίξεων το παζάρι με τα
Σκόπια
-
Παράκαμψη Νίμιτς προωθούν Κοτζιάς-Ντιμιτρόφ
-
Εμπλοκή Τσίπρα-Ζάεφ θέλουν Αμερικανοί
και Ευρωπαίοι
-
Διχάζει τα κόμματα η ονοματολογία και
ο Καμμένος το βιολί του
Η
ταχεία επίλυση του ονοματολογικού με
την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία
της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), αλλά και των
εκκρεμοτήτων με την Αλβανία, θέτει πλέον
ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα στην Αθήνα,
η οποία αντιλαμβάνεται ότι τα περιθώρια
ελιγμών της είναι περιορισμένα, στο
πλαίσιο των επιθυμιών του ευρωατλαντικού
παράγοντα για τη σταθεροποίηση του
βαλκανικού χώρου. Σύμφωνα με αυτό το
σκεπτικό, για το οποίο υπάρχει απόλυτη
ταύτιση απόψεων σε όλες τις πρωτεύουσες
όπου λαμβάνονται οι μείζονες αποφάσεις
(Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι
αλλά και Λονδίνο), οι διμερείς διαφορές
που εξακολουθούν να υπάρχουν στην
περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων απαιτείται
να διευθετηθούν το ταχύτερο δυνατόν
και να κλείσει «η δουλειά που δεν έχει
ολοκληρωθεί».
Το
πρώτο εξάμηνο του 2018 θα είναι κομβικής
σημασίας, όχι επειδή ελλοχεύουν πιθανές
εκλογικές αναμετρήσεις, όπως ορισμένοι
στην Αθήνα επιμένουν να τονίζουν, αλλά
επειδή έχει καταρτιστεί σαφές
χρονοδιάγραμμα από τους παίκτες -
κλειδιά. Επιπλέον, ένας παράγοντας που
δεν πρέπει να παραγνωρίζεται είναι η
ενεργειακή ασφάλεια και ο περιορισμός
τής ρωσικής επιρροής στο ζήτημα αυτό.
Ενημερωμένες πηγές σημείωναν ότι σε
Ουάσιγκτον και ΝΑΤΟ κρίνεται ως πολύ
σημαντική η διασύνδεση Ελλάδας - ΠΓΔΜ
με την κατασκευή κάθετου αγωγού φυσικού
αερίου από τον ΤΑΡ προς τον Βορρά.
Οι
ημερομηνίες - κλειδιά
Σε
αυτό το πλαίσιο, έμπειροι παρατηρητές
αναδεικνύουν παράλληλα και ορισμένες
ημερομηνίες - κλειδιά. Κατ' αρχήν, σε
ευρωπαϊκό επίπεδο, η Επιτροπή αναμένεται
να παρουσιάσει μέσα στο πρώτο 15νθήμερο
του Φεβρουαρίου (ορισμένοι μιλούν για
τις 7 ή τις 14 Φεβρουαρίου) τη Στρατηγική
για τη Διεύρυνση, ένα πολιτικό κείμενο
με ορίζοντα το 2025. Παράλληλα, η βουλγαρική
προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής
Ένωσης έχει θέσει ως μια εκ των βασικών
της προτεραιοτήτων την αναζωογόνηση
της διεύρυνσης για τα Δυτικά Βαλκάνια,
15 χρόνια μετά τη Σύνοδο Κορυφής της
Θεσσαλονίκης, επί ελληνικής προεδρίας,
το 2003. Στις 17 Μαΐου αναμένεται, μάλιστα,
να διεξαχθεί στη Σόφια Σύνοδος Κορυφής
για τα Δυτικά Βαλκάνια και πολλοί θα
ήθελαν ως τότε να μπορούν να γίνουν
ανακοινώσεις για την ευρωπαϊκή προοπτική
των Σκοπίων και των Τιράνων. Αξίζει να
σημειωθεί ότι το ενδιαφέρον για τα
Δυτικά Βαλκάνια δεν θα κοπάσει, καθώς
της βουλγαρικής έπεται η αυστριακή
προεδρία. Η Βιέννη, τόσο παραδοσιακά
όσο και εκμεταλλευόμενη το Προσφυγικό,
έχει αναβαθμίσει την επιρροή της στην
περιοχή. Υψηλό ενδιαφέρον για τα Δυτικά
Βαλκάνια εκφράζει και η Βρετανία, όπου
θα διεξαχθεί στις 10 Ιουλίου η Σύνοδος
Κορυφής της Διαδικασίας του Βερολίνου.
Παράλληλα
η Ουάσιγκτον, με αιχμή του δόρατος το
ΝΑΤΟ, επιδιώκει να επανέλθει στη Βαλκανική
έπειτα από κάποια χρόνια μειωμένου
ενδιαφέροντος. Στο επίκεντρο της
αμερικανικής οπτικής βρίσκεται η
απόσπαση της Σερβίας από τον ασφυκτικό
εναγκαλισμό της Ρωσίας και επίσης, σε
δεύτερο πλάνο, η ανάσχεση της αυξανόμενης
κινεζικής διείσδυσης στην περιοχή με
μοχλό την οικονομική και εμπορική
συνεργασία του νέου Δρόμου του Μεταξιού
που επικεντρώνεται, καθόλου τυχαία,
στη… Σερβία. Η αμερικανική στρατηγική
πλαισιώνεται από την επιθυμία της ΕΕ
για ένταξη της Σερβίας και του Μαυροβουνίου
στην Ενωση στα μέσα της επόμενης
δεκαετίας, κάτι που όμως θα απαιτήσει
την οριστική επίλυση της εκκρεμότητας
Βελιγραδίου - Πρίστινας. Παράλληλα, η
διευθέτηση του ονοματολογικού μεταξύ
Ελλάδας και ΠΓΔΜ κρίνεται αναγκαία με
σκοπό τη σταθεροποίηση του «κάθετου
άξονα» Ελλάδας - ΠΓΔΜ - Κοσόβου - Σερβίας.
Οσο για τις ελληνοαλβανικές σχέσεις,
είναι σαφές ότι τόσο η Ουάσιγκτον όσο
και οι Βρυξέλλες διάκεινται θετικά προς
τον αλβανικό παράγοντα, «συγχωρώντας»
τις κατά καιρούς ακραίες συμπεριφορές
του Εντι Ράμα στα Τίρανα και των
άλλοτε οπλαρχηγών του UCK στην Πρίστινα.
Οι
ιδέες Atlantic Council και ΝΑΤΟ
Οι
ιδέες που κυκλοφορούν στην Ουάσιγκτον
περί των Δυτικών Βαλκανίων αποτυπώθηκαν
εύγλωττα σε έκθεση με τίτλο «Balkans Forward:
A New US Strategy for the Region» του ινστιτούτου
Atlantic Council τον περασμένο Νοέμβριο, στην
παρουσίαση της οποίας παρευρέθησαν οι
υπουργοί Εξωτερικών των επονομαζόμενων
«Western Balkans 6» (Αλβανίας, Σερβίας,
Μαυροβουνίου, Βοσνίας και Ερζεγοβίνης,
ΠΓΔΜ, Κοσόβου). Η πιο εντυπωσιακή από
τις προτάσεις των συντακτών της έκθεσης
είναι η εγκαθίδρυση μόνιμης αμερικανικής
στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή
και συγκεκριμένα στη βάση Μπόντστιλ
στο Κόσοβο - με το βλέμμα και προς τη
Ρωσία. Προτείνεται παράλληλα μια
«ιστορική επαναπροσέγγιση» με το
Βελιγράδι, αλλά και η γενικότερη επιστροφή
των ΗΠΑ στην περιοχή ως «έντιμου
διαμεσολαβητή». Επίσης, δεν πρέπει να
περάσει απαρατήρητη η δήλωση (τον
περασμένο Δεκέμβριο, σε συνάντηση στο
πλαίσιο του Αδριατικού Χάρτη) του
Αμερικανού διπλωμάτη Μάθιου Πάλμερ,
διευθυντή για Θέματα Νότιας Ευρώπης
στο Στέιτ Ντηπάρτμεντ, ότι η ΠΓΔΜ μπορεί
να γίνει το 30ό μέλος του ΝΑΤΟ εντός του
2018.
Σε
ανάλογο κλίμα, μελέτη του Αμυντικού
Κολεγίου του ΝΑΤΟ με τίτλο «Τα Δυτικά
Βαλκάνια και η εκδίκηση της Ιστορίας»,
που δημοσιεύθηκε επίσης τον περασμένο
Νοέμβριο, προτείνει τη δημιουργία, με
έδρα το Σεράγεβο, ενός κοινού αρχηγείου
όλων των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην περιοχή,
με την παράλληλη αξιοποίηση της δύναμης
που δημιουργήθηκε για την αντιμετώπιση
της ρωσικής απειλής μετά τα γεγονότα
τη Κριμαίας για προβολή ισχύος στην
περιοχή. Η ανησυχία για την έκταση της
ρωσικής επιρροής αποτυπώνεται και σε
πρόσφατη έκθεση της βρετανικής Βουλής
των Λόρδων, με τίτλο «Το Ηνωμένο Βασίλειο
και το μέλλον των Δυτικών Βαλκανίων».
Το βρετανικό ενδιαφέρον για την περιοχή
είναι αυξημένο και θα καταστεί σαφές
με διάφορες πρωτοβουλίες.
Επιτάχυνση
των διαδικασιών
Στην
Αθήνα και στα Σκόπια φαίνεται ότι υπάρχει
η διάθεση να επιταχυνθούν όσο γίνεται
περισσότερο οι διαδικασίες για την
εξεύρεση λύσης στο ονοματολογικό. Ο
Μάθιου Νίμιτς θα συναντηθεί με τους
διαπραγματευτές των δύο χωρών Αδαμάντιο
Βασιλάκη και
Βάσκο Ναουμόφσκι την προσεχή
Τετάρτη στη Νέα Υόρκη, στην οποία
αναμένεται να καταθέσει μια πρόταση -
πλαίσιο με ένα ή περισσότερα ονόματα.
Ωστόσο, όπως αποκάλυψε ο Νίκολα
Ντιμιτρόφ σε συνέντευξη του, κατά
την τρίωρη συνάντηση του με τον Νίκο
Κοτζιά στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη
Πέμπτη, οι δύο χώρες αποφάσισαν να
ακολουθήσουν μια διαφορετική μεθοδολογία,
στο πλαίσιο της οποίας θα έχουν αυτές
πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι φέρεται να
συμφώνησαν στη δημιουργία μιας κοινής
ομάδας εργασίας υπό την ηγεσία τους που
θα αναζητήσει πιθανές λύσεις για το
θέμα του ονόματος. Παράλληλα, με σαφή
αμερικανική - και όχι μόνο - επίνευση,
προωθείται συνάντηση των πρωθυπουργών
Αλέξη Τσίπρα και
Ζόραν Ζάεφ, χωρίς όμως να θεωρείται
δεδομένο ότι αυτή θα πραγματοποιηθεί
στο περιθώριο του Παγκόσμιου Οικονομικού
Φόρουμ στο Νταβός. Η Ουάσιγκτον εκτιμά
ότι η εμπλοκή τους είναι κρίσιμη και
από την άποψη αυτή δεν έχει μεταβάλει
την άποψη που διατύπωνε ήδη από την
περίοδο 2007-2008, όταν επεδίωκε συνάντηση
των Κώστα Καραμανλή και
Νίκολα Γκρούεφσκι.
Τα
προβλήματα των κυβερνήσεων
Δεν
είναι σαφές πόσο έχει «μορφοποιηθεί»
η διαπραγμάτευση αυτήν την περίοδο.
Πρέπει να επισημανθεί όμως ότι το
εσωτερικό πολιτικό σκηνικό στις δύο
χώρες παραμένει «δύσκολο». Δεν είναι
ξεκάθαρο αν σε επίπεδο κοινωνίας υπάρχουν
οι προϋποθέσεις για συναίνεση, ενώ οι
δύο κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τα δικά
τους προβλήματα. Στην Αθήνα, η «στάση
Ιανού» που τηρεί ο υπουργός Εθνικής
Άμυνας Πάνος Καμμένος, ο οποίος τη
μια στιγμή ομιλεί για μη αποδοχή του
όρου «Μακεδονία» και την άλλη εμφανίζεται
να αποδέχεται το Βουκουρέστι, καθώς και
η απροθυμία της κυβέρνησης να ενημερώσει
υπεύθυνα την αντιπολίτευση δηλητηριάζουν
το κλίμα. Στα Σκόπια, η ισχνή κοινοβουλευτική
πλειοψηφία αλλά και η «δύσκολη»
συγκατοίκηση της κυβέρνησης Ζάεφ με
τον προερχόμενο από το VMRO - DPMNE πρόεδρο
της Δημοκρατίας Γκιόργκι Ιβανόφ
περιπλέκουν την κατάσταση. Πρέπει επίσης
να σημειωθεί ότι στο κόμμα του πρώην
πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι δεν
έχει ουσιαστικά υπάρξει μια αλλαγή
φρουράς με την εμφάνιση μιας πιο
μετριοπαθούς ηγεσίας. Αλλωστε, ο νέος
πρόεδρος του κόμματος, ο Χρίστιαν
Μιτσκόφσκι, θεωρείται
ελεγχόμενος από τον κ. Γκρούεφσκι.
Από
τον Νίμιτς στην… Κορυτσά
Είναι
αναμφίβολα σαφές, ότι στο παρασκήνιο
κυοφορούνται διάφορα σενάρια για τη
«διπλωματική χορογραφία» που πρέπει
να ακολουθηθεί. Οι εμπλεκόμενοι τρίτοι
παίκτες κινούνται προσεκτικά και το
ίδιο αναμένεται να πράξει και ο γενικός
γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτεμπεργκ,
που στις 17 Ιανουαρίου θα επισκεφθεί τα
Σκόπια. Η Συμμαχία φυσικά δεν αναμειγνύεται
στη διαπραγμάτευση, αν και παρακολουθεί
εκ του σύνεγγυς τις διαβουλεύσεις, καθώς
υπάρχει ανανεωμένο ενδιαφέρον για τη
διεύρυνση, αφού στην τελευταία Σύνοδο
Κορυφής είχε αποφασιστεί να πραγματοποιηθεί
και μια μελέτη για την «πολιτική ανοικτών
θυρών».
Σύμφωνα
πάντως με ορισμένες πληροφορίες, στο
εσωτερικό της Συμμαχίας υπάρχουν κάποιες
χώρες που, ενώ αναγνωρίζουν τη βούληση
της νέας ηγεσίας της ΠΓΔΜ για προσέγγιση
με τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, δεν
κρύβουν τον προβληματισμό τους για το
αν η εσωτερική κατάσταση στη χώρα (σε
επίπεδο δημοκρατίας, θεσμών, κράτους
δικαίου) ευνοεί την ένταξη. Οι χώρες
αυτές, όπως π.χ. η Ολλανδία, κοιτούν
προφανώς το μέλλον, καθώς η εξεύρεση
λύσης θα ανοίξει παράλληλα για τα Σκόπια
την πόρτα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων
με την ΕΕ.
Στις
19 Ιανουαρίου, δύο ημέρες μετά τη συνάντηση
στη Νέα Υόρκη υπό τον κ. Νίμιτς, ο κ.
Κοτζιάς θα μεταβεί στην Κορυτσά, όπου
θα συμμετάσχει στον δεύτερο κύκλο των
συνομιλιών που έχει ανοίξει με τα Τίρανα
για την επίλυση των ελληνοαλβανικών
εκκρεμοτήτων (ο πρώτος γύρος είχε
πραγματοποιηθεί στην Κρήτη). Οι συνομιλίες
διεξάγονται σε απόλυτο «σκοτάδι
ενημέρωσης», τουλάχιστον από ελληνικής
πλευράς, διότι στα Τίρανα ο υπουργός
Εξωτερικών Ντίτμιρ Μπουσάτι
εμφανίζεται λαλίστατος. Σε πρόσφατη
τηλεοπτική του συνέντευξη, ο ομόλογος
του κ. Κοτζιά αναφέρθηκε σε τρία «καλάθια
θεμάτων» που συναποτελούν το «πακέτο»
στο οποίο έχει αναφερθεί ο Έλληνας
υπουργός Εξωτερικών.
Σύμφωνα
με τον κ. Μπουσάτι, στο πλαίσιο του
«πρώτου καλαθιού» συμπεριλαμβάνεται
πριν από όλα το ζήτημα της άρσης της
εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία,
το ζήτημα των στρατιωτικών κοιμητηρίων
κ.ά. Η άρση του εμπολέμου είναι θέμα στο
οποίο επιμένει πολύ η αλβανική πλευρά
και, όπως προκύπτει από αξιόπιστες
πληροφορίες, η Αθήνα θα ικανοποιήσει
το αίτημα. Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται,
αν δεν έχει ολοκληρωθεί ήδη, η επεξεργασία
του Προεδρικού Διατάγματος με το οποίο
θα ακυρώνεται ουσιαστικά το Βασιλικό
Διάταγμα της 10ης Νοεμβρίου 1940 με το
οποίο εφαρμόζεται ο Αναγκαστικός Νόμος
2636 «Περί δικαιοπραξιών εχθρών και
μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών». Η
υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος
θα επιτρέψει σε αλβανούς υπηκόους να
διεκδικήσουν τις περιουσίες τους που
είχαν τεθεί υπό μεσεγγύηση. Ο κ. Μπουσάτι
θέτει από την πλευρά του και το ζήτημα
των Τσάμηδων, λέγοντας ότι υπάρχουν και
ακίνητά τους. Το υπουργείο Εξωτερικών
αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι η Αθήνα
έχει αποδεχθεί τη συζήτηση περί
«Τσάμικου», αλλά η συνεχιζόμενη επανάληψη
σχετικών δηλώσεων κινεί υποψίες.
Το
δεύτερο «καλάθι θεμάτων» κατά τον κ.
Μπουσάτι είναι ζητήματα που αφορούν
την ελληνική εθνική μειονότητα, τα οποία
συνδέει με τα δικαιώματα των Αλβανών
που κατοικούν στην Ελλάδα. Η σύνδεση
αυτή, εφόσον έχει γίνει, μοιάζει εκ
πρώτης όψεως προβληματική. Όσο για το
«τρίτο καλάθι», στο οποίο εντάσσεται η
Συμφωνία για τις Θαλάσσιες Ζώνες του
2009, ο Αλβανός υπουργός ομιλεί και για
θέμα καλύτερου καθορισμού των χερσαίων
συνόρων. Αναφορικά με τη Συμφωνία του
2009, το παρασκήνιο οργιάζει. Ο κ. Κοτζιάς
εμφανίζεται να βάζει στο τραπέζι την
ιδέα της επέκτασης των χωρικών υδάτων
στα 12 ναυτικά μίλια, αλλά το ζήτημα είναι
ιδιαίτερα περίπλοκο.
ΠΗΓΗ:
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 14
Ιανουαρίου 2018
**************************************
Αποψη:
Κρίσιμα ερωτήματα
για
την ονομασία των Σκοπίων
ΧΡΗΣΤΟΣ
Γ. ΖΑΧΑΡΑΚΙΣ*
Τις
τελευταίες μέρες αναζωπυρώθηκε, για
μία ακόμα φορά, το ενδιαφέρον του
πολιτικού συστήματος και κατ’ επέκταση
της δημοσιογραφικής και της ευρύτερης
κοινής γνώμης, για το από τριακονταετίας
περίπου αποτελματωμένο ζήτημα της
ονομασίας των Σκοπίων. Το οποίο κατά
καιρούς αφυπνίζεται, σαν να θέλει να
μας υπενθυμίσει την ύπαρξή του ώστε να
μην επαληθευθεί η προ πολλών ετών
πιθανολόγηση της αναπόφευκτης
μεσοπρόθεσμης λήθης περί αυτού.
Τις
περιστασιακές αυτές εξάρσεις του
πυροδοτούσε συνήθως η δραστηριοποίηση,
ποικίλης αιτιολογίας και προτροπής,
του επί δεκαετίες εκπροσώπου του Γ.Γ.
του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς ή, σπανιότερα,
κάποια έμμεσα ή και άμεσα σχετιζόμενα
με αυτό γεγονότα (όπως προσπάθειες
ένταξης της ΠΓΔΜ σε διεθνείς οργανισμούς).
Αυτή τη φορά το έναυσμα και, σε κάποιο
βαθμό για ορισμένους, το άλλοθι,
παρασχέθηκε από τον σχηματισμό νέας
κυβερνήσεως στα Σκόπια υπό τον μετριοπαθή,
όπως χαρακτηρίζεται, Ζόραν Ζάεφ. Ο
κ. Ζάεφ διαδέχθηκε τον ακραία εθνικιστή
και σκληροπυρηνικό κ. Γκρούεφσκι.
Η
εξέλιξη αυτή κρίθηκε ότι δικαιολογεί
βάσιμες προσδοκίες αν όχι για να
«λύσουμε», πάντως για να «κλείσουμε»
αυτό το χρονίζον και ως εκ τούτου
ενοχλητικό θέμα. Σε αυτό εκτιμάται ότι
θα βοηθήσει και η σχετική εγγενής
προδιάθεσή μας και το σύμπλεγμα
αναπολήσεως θεωρητικών και εξωπραγματικών,
ως επί το πλείστον, «χαμένων ευκαιριών».
Αντί ωστόσο της επιβεβλημένης σοβαρότητος,
ώστε να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα
που θα πρέπει ανυπερθέτως να συνεκτιμηθούν
προκαταβολικά προκειμένου να χαραχθεί
η προσφορότερη τακτική και στρατηγική
και να ενημερωθεί σωστά η κοινή γνώμη,
γινόμεθα μάρτυρες δυστυχώς της συνήθους
πολιτικής και διακομματικής αντιπαραθέσεως.
Και μάλιστα μέχρι σημείου, πολλές φορές,
επιδείξεως πρόδηλης άγνοιας, γελοιότητος
και ευσεβοποθισμού, με δημόσια κατάθεση
ιδεών και εισηγήσεων ονοματολογίας. Το
αποτέλεσμα είναι η εντύπωση ότι μαλώνουμε
σε έναν, εν μέρει τουλάχιστον, ξένον
αχυρώνα.
Τα
ερωτήματα που μέχρι στιγμής δεν έχουν
διευκρινισθεί στον δημόσιο διάλογο
άπτονται της αδήριτης ανάγκης για μία
εμπεριστατωμένη στάθμιση των αντικειμενικών
δεδομένων του προβλήματος, πέραν του
ονόματος αυτού καθεαυτό, που ασφαλώς
αποτελεί την κύρια αλλά όχι την
αποκλειστική παράμετρό του. Αλήθεια,
τι ακριβώς έχουμε εις χείρας μας εκτός
από τη διαφαινόμενη εποικοδομητική
διάθεση του κ. Ζάεφ – και αυτή πάντα σε
σύγκριση προς την αδιαλλαξία του κ.
Γκρούεφσκι;
Έχουμε
μήπως κάποιο συγκεκριμένο και απτό
δείγμα γραφής ως προς την πρακτική
έκφραση της καλής αυτής διαθέσεως, πέραν
του υπαινιγμού του να μετονομάσει το
αεροδρόμιο των Σκοπίων, που άλλωστε
θυμίζει το προηγούμενο του Γκλιγκόροφ
να αποσύρει τον Ηλιο της Βεργίνας από
τη σκοπιανή σημαία το 1995; Έχουμε
συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι ο
ακραίος κ. Γκρούεφσκι δεν έκανε τίποτε
άλλο από το να εφαρμόσει επιμελώς την
επί είκοσι σχεδόν χρόνια πάγια αρνητικότητα
των Σκοπίων; Έχουμε αντιληφθεί την
πιθανότητα να εξεδήλωσε τις εξτρεμιστικές
εθνικιστικές θέσεις του επωφελούμενος
απλώς μιας υπαρκτής πραγματικότητας
στα Σκόπια, την οποία ενδεχομένως θα
αναγκασθεί να σεβασθεί και ο «καλοπροαίρετος»
κ. Ζάεφ;
Έχουμε
συνεκτιμήσει, στο πλαίσιο αυτό, τον
χάρτη και τις ισορροπίες των πολιτικών
δυνάμεων της γείτονος και τα συνακόλουθα
περιθώρια εφαρμογής της μιας ή της άλλης
πολιτικής, κυρίως όταν πρόκειται για
ριζική αναθεώρηση της μέχρι τούδε
αδιαλείπτως ακολουθούμενης γραμμής,
με άλλα λόγια για τη γνωστή και παρ’
ημίν «κωλοτούμπα»; Η μεταστροφή αυτή
συνεπάγεται πολιτικό κόστος το οποίο,
ανεξαρτήτως καλών προθέσεων, αποτελεί
πάντοτε το θεμελιώδες κριτήριο στη λήψη
σχετικών πολιτικών αποφάσεων, και φυσικά
όχι μόνο στα Σκόπια.
Έχουμε
άραγε μελετήσει τον τρόπο και τη μέθοδο
αντιμετωπίσεως τυχόν αποφάσεως της
άλλης πλευράς να καταφύγει –έστω κατ’
ανάγκη– σε δημοψήφισμα προς επικύρωση
οποιασδήποτε συμφωνίας, πράγμα που
πιθανότατα θα παρασύρει και εμάς σε
παρόμοιες επικίνδυνες διχαστικές
διαδικασίες, με προφανείς καταλυτικές
επιπτώσεις; Έχουν ληφθεί υπόψη πιθανές
αντιδράσεις του αλβανικού πληθυσμού
των Σκοπίων και οι μακροπρόθεσμες
γεωστρατηγικές συνέπειες σε περίπτωση
τυχόν αποσχίσεώς του;
Έχει
εξασφαλισθεί κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο
ότι η καλή διάθεση του κ. Ζάεφ καλύπτει
πλήρως τον απαράβατο ελληνικό όρο για
γενική χρήση του όποιου ονόματος
συμφωνηθεί erga omnes – έναντι όλων τόσο
στις διεθνείς σχέσεις της χώρας όσο και
στο εσωτερικό, με ανάλογη συνταγματική
και νομοθετική αναθεώρηση; Η πρόβλεψη
αυτή είναι ίσως σημαντικότερη από το
όνομα καθεαυτό. Και στο πλαίσιο αυτό
έχει διερευνηθεί ο επιθετικός προσδιορισμός
που παράλληλα με το συμφωνηθέν όνομα
θα χρησιμοποιείται σε επιμέρους τομείς
– π.χ. για τους υπηκόους, τα διαβατήρια,
τη γλώσσα, τις Αρχές κ.λπ.;
Πέραν
της προσφοράς του κ. Ζάεφ για μετονομασία
του αεροδρομίου των Σκοπίων έχει
επισημανθεί ανάλογη προθυμία εξαλείψεως
όλων των αλυτρωτικών κρουσμάτων στη
συμπεριφορά των γειτόνων μας και
πρωταρχικά στα σχολικά βιβλία και τη
γενικότερη εκπαιδευτική πολιτική τους;
Τέλος,
έχει εξετασθεί η διαδικασία με την οποία
όσες χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει τα
Σκόπια με το συνταγματικό λεγόμενο
όνομά τους θα προβούν και πάλι σε πράξη
αναγνωρίσεως της χώρας με το νέο όνομά
της, που θα πρέπει να γνωστοποιηθεί
στους τρίτους με επίσημη διακοίνωση
της κυβερνήσεώς της;
Τα
ερωτήματα αυτά αντικατοπτρίζουν έναν
προβληματισμό που απαιτείται να
συνεκτιμηθεί σοβαρά κατά τον χειρισμό
του θέματος. Όχι ασφαλώς για να επιβαρύνει
τη διαπραγματευτική διαδικασία με
στοιχεία υπερβολικών επιδιώξεων και
αρνητικής συμπεριφοράς. Αλλά αντιθέτως
για να εξασφαλίσει ακριβώς τα αυτονόητα
προαπαιτούμενα επιτυχίας στο εγχείρημα
της ονοματοδοσίας των Σκοπίων, ώστε να
αποτραπεί η δημιουργία καταστάσεως
χειρότερης της σημερινής και μάλιστα
επικυρωμένης με τη σφραγίδα της
καταρρεύσεως μιας πανηγυρικά
προαναγγελθείσης προσπάθειας.
*
Ο κ. Χρ. Γ. Ζαχαράκις είναι πρέσβυς ε.τ.
ΠΗΓΗ:
Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,
14 Ιανουαρίου 2018
