Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΤΗΣ ΠΓΔΜ ΣΤΗ ΧΑΓΗ
Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΑΡΚΑ, εφημερίδα «δημοκρατία», 9 Νοεμβρίου 2011
Η κυβέρνηση Παπανδρέου - Βενιζέλου, κατά την κατάρρευση της απο την εξουσία, ανακάλυψε
(καθυστερημένα και χωρίς να αναγνωρίζει τις ευθύνες της) και την κρισιμότητα της επικείμενης απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης επί της προσφυγής της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας. Τα Σκόπια έχουν προσφύγει με το σκεπτικό ότι η Αθήνα παραβιάζει την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, αποτρέποντας την είσοδο τους σε διεθνείς οργανιομούς.
Η ηγεσία των Σκοπίων και ιδίως ο νυν πρωθυπουργός Ν. Γκρούεφσκι ουδέποτε εκτίμησαν την πολιτική και οικονομική στήριξη που τους παρείχε η Ελλάδα από το 1996 έως περίπου το 2006 ούτε και τη διπλωματική και ειρηνευτική συνδρομή κατά την εμφύλια σύγκρουση με την αλβανική κοινότητα το 2001.
Προτίμησαν να επικαλεστούν το λεγόμενο βέτο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον
Απρίλιο του 2008, αν και γνωρίζουν άριστα ότι, διαδικαστικά, η ελληνική πλευρά ουδέποτε άσκησε το δικαίωμα της αρνησικυρίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν χρειάστηκε! Γιατί μπορεί μεν η τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Κ. Ράις να πίεζε την ελληνική πλευρά να συναινέσει στην ένταξη της ΠΓΔΜ. αλλά, λόγω της αντίδρασης της Αθήνας κι άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, το θέμα δεν μπήκε καν στην ημερήσια διάταξη της Συνόδου. Στη δε παρόμοια διαδικασία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ελλάδα συνέδραμε την υπογραφή χρηματοδοτικών συμφωνιών προς την ΠΓΔΜ, ενώ το γειτονικό κράτος δεν είναι ώριμο προς ένταξη.
Ωστόσο, παρά τα δίκαια της ελληνικής πλευράς, όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες αναφέρουν ότι η απόφαση της Χάγης είτε θα είναι πλήρως αρνητική για τη χώρα μας είτε θα επικρίνει αμφότερες τις πλευρές. Η ευθύνη ανήκει, σαφώς, στον Γ. Παπανδρέου που συναντήθηκε καμιά δεκαριά φορές με τον ομόλογο του Ν. Γκρούεφσκι, χωρίς να τον μεταπείσει στο παραμικρό. Του έδειξε πως ό,τι κι αν κάνει (μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε «Μέγας Αλέξανδρος», ανέγερση αγαλμάτων κλπ.), η Ελλάδα θα συνεχίσει να συνομιλεί μαζί του. Οπως η ευθύνη ανήκει, επίσης, στον κ. Βενιζέλο που δεν καταδέχτηκε να εντάξει στην ατζέντα του ένα μείζον θέμα για τη σταθερότητα των Βαλκανίων και τα συμφέροντα της Ελλάδας. Οπως, επίσης, υπεύθυνος είναι και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας που υποστήριξε, σε υπηρεσιακές συσκέψεις, τον ευσεβή πόθο ότι θα βρεθεί λύση πριν από την έκδοση απόφασης της Χάγης.
Το εκπληκτικό είναι ότι η αδράνεια της κυβέρνησης Παπανδρέου - Βενιζέλου έφτασε στο σημείο
να αγνοήσει την απέλπιδα πλέον εισήγηση των στελεχών του υπουργείου Εξωτερικών: το απλό βήμα μιας επιθετικής «ανταγωγής», δηλαδή της κατάθεσης ελληνικής προσφυγής για την εκ μέρους της ΠΓΔΜ παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Το ακλόνητο ελληνικό επιχείρημα θα ήταν ότι η ΠΓΔΜ παραβίασε πρώτη τη Συμφωνία λόγω πλήθους αλυτρωτικών και προπαγανδιστικών ενεργειών.
Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για αρνητική απόφαση της Χάγης, η ΠΓΔΜ θα έχει την ευκαιρία παραπομπής του ζητήματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το αίτημα λήψης μέτρων κατά της Ελλάδας (άρθρο 94, παρ. 2 του Καταστατικού Χάρτη). Θα συναινέσουν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Μάλλον όχι, αλλά θα διαθέτουν άλλον ένα μοχλό πίεσης έναντι της Ελλάδας.
Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΑΡΚΑ, εφημερίδα «δημοκρατία», 9 Νοεμβρίου 2011
(καθυστερημένα και χωρίς να αναγνωρίζει τις ευθύνες της) και την κρισιμότητα της επικείμενης απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης επί της προσφυγής της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας. Τα Σκόπια έχουν προσφύγει με το σκεπτικό ότι η Αθήνα παραβιάζει την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, αποτρέποντας την είσοδο τους σε διεθνείς οργανιομούς.
Η ηγεσία των Σκοπίων και ιδίως ο νυν πρωθυπουργός Ν. Γκρούεφσκι ουδέποτε εκτίμησαν την πολιτική και οικονομική στήριξη που τους παρείχε η Ελλάδα από το 1996 έως περίπου το 2006 ούτε και τη διπλωματική και ειρηνευτική συνδρομή κατά την εμφύλια σύγκρουση με την αλβανική κοινότητα το 2001.
Προτίμησαν να επικαλεστούν το λεγόμενο βέτο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον
Απρίλιο του 2008, αν και γνωρίζουν άριστα ότι, διαδικαστικά, η ελληνική πλευρά ουδέποτε άσκησε το δικαίωμα της αρνησικυρίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν χρειάστηκε! Γιατί μπορεί μεν η τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Κ. Ράις να πίεζε την ελληνική πλευρά να συναινέσει στην ένταξη της ΠΓΔΜ. αλλά, λόγω της αντίδρασης της Αθήνας κι άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, το θέμα δεν μπήκε καν στην ημερήσια διάταξη της Συνόδου. Στη δε παρόμοια διαδικασία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ελλάδα συνέδραμε την υπογραφή χρηματοδοτικών συμφωνιών προς την ΠΓΔΜ, ενώ το γειτονικό κράτος δεν είναι ώριμο προς ένταξη.
Ωστόσο, παρά τα δίκαια της ελληνικής πλευράς, όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες αναφέρουν ότι η απόφαση της Χάγης είτε θα είναι πλήρως αρνητική για τη χώρα μας είτε θα επικρίνει αμφότερες τις πλευρές. Η ευθύνη ανήκει, σαφώς, στον Γ. Παπανδρέου που συναντήθηκε καμιά δεκαριά φορές με τον ομόλογο του Ν. Γκρούεφσκι, χωρίς να τον μεταπείσει στο παραμικρό. Του έδειξε πως ό,τι κι αν κάνει (μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε «Μέγας Αλέξανδρος», ανέγερση αγαλμάτων κλπ.), η Ελλάδα θα συνεχίσει να συνομιλεί μαζί του. Οπως η ευθύνη ανήκει, επίσης, στον κ. Βενιζέλο που δεν καταδέχτηκε να εντάξει στην ατζέντα του ένα μείζον θέμα για τη σταθερότητα των Βαλκανίων και τα συμφέροντα της Ελλάδας. Οπως, επίσης, υπεύθυνος είναι και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας που υποστήριξε, σε υπηρεσιακές συσκέψεις, τον ευσεβή πόθο ότι θα βρεθεί λύση πριν από την έκδοση απόφασης της Χάγης.
Το εκπληκτικό είναι ότι η αδράνεια της κυβέρνησης Παπανδρέου - Βενιζέλου έφτασε στο σημείο
να αγνοήσει την απέλπιδα πλέον εισήγηση των στελεχών του υπουργείου Εξωτερικών: το απλό βήμα μιας επιθετικής «ανταγωγής», δηλαδή της κατάθεσης ελληνικής προσφυγής για την εκ μέρους της ΠΓΔΜ παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Το ακλόνητο ελληνικό επιχείρημα θα ήταν ότι η ΠΓΔΜ παραβίασε πρώτη τη Συμφωνία λόγω πλήθους αλυτρωτικών και προπαγανδιστικών ενεργειών.
Αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για αρνητική απόφαση της Χάγης, η ΠΓΔΜ θα έχει την ευκαιρία παραπομπής του ζητήματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το αίτημα λήψης μέτρων κατά της Ελλάδας (άρθρο 94, παρ. 2 του Καταστατικού Χάρτη). Θα συναινέσουν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Μάλλον όχι, αλλά θα διαθέτουν άλλον ένα μοχλό πίεσης έναντι της Ελλάδας.
