Εισαγωγή (Μέρος 6ον)

Θα κλείσουμε αυτή τη μικρή εξιστόρηση με ένα πολύ κατατοπιστικό και ιστορικά τεκμηριωμένο άρθρο του κ. Νίκου Μάρτη για την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων, υπό τον τίτλο: «Οι αρχαίοι Μακεδόνες στους Ολυμπιακούς αγώνες»
Αρχαίοι Μακεδόνες στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Οι Μακεδόνες, επειδή η Μακεδονία χωρίζονταν από την υπόλοιπη Ελλάδα με δύσβατα όρη που δυσκόλευαν πολύ τις επικοινωνίες, δεν μπορούσαν να μετέχουν ενεργά στην πολιτική και κοινωνική ζωή των άλλων Ελλήνων. Γι' αυτό δεν είχαν αναμιχθεί ιδιαίτερα με τους λοιπούς Έλληνες και μέχρι την εποχή του Βασιλέα Φιλίππου Β΄ δεν είχαν σημαντικές επαφές ή σοβαρές πολεμικές συγκρούσεις μ' εκείνους. Η ευνοϊκή ανάμιξη του Βασιλέα Αλεξάνδρου Α΄, και το ενδιαφέρον του να βοηθήσει στην υπεράσπιση της υπόλοιπης Ελλάδας από τους Πέρσες, συνετέλεσαν στο να του απονείμουν οι νοτιότεροι Έλληνες τον τίτλο του «Φιλέλληνα», που εσήμαινε «Φιλόπατρις» και δινόταν σε Έλληνες και κυρίως σ' εκείνους που δεν περιόριζαν τη δράση και τη σκέψη τους στο κοινό τοπικιστικό ορίζοντα της πόλης ή του κράτους που γεννήθηκαν ή ζούσαν, αλλά είχαν ορίζοντες πανελλήνιας εμβέλειας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι παρά τις εδαφολογικές δυσκολίες στην πρόσβαση μεταξύ των Μακεδόνων και των λοιπών Ελλήνων του νότου:


* Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια γλώσσα με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια θρησκεία με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν την ίδια αρχιτεκτονική με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες τέχνες με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια ονόματα με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ήθη με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους μύθους με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τους ίδιους ήρωες με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια έθιμα με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες είχαν τις ίδιες συνήθειες με τους λοιπούς Έλληνες
* Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες
Οι Μακεδόνες, με την αγροτική και ποιμενική τους ζωή, διαβιώντας στο ορεινό τους τοπίο, με τους συχνούς τους αγώνες κατά βαρβάρων επιδρομέων που ήθελαν να κατέβουν στην Ελληνική χερσόνησο, με τις ανωμαλίες τους στη διαδοχή του Θρόνου και παρά απομόνωσή τους από τον υπόλοιπο Ελληνισμό, διατήρησαν τα Ήθη και τα Έθιμά τους, αλλά αρχικά δεν είχαν αξιόλογη πολιτιστική εξέλιξη. Η διαφορά ήταν μεγάλη, ιδίως προς τον προηγμένο πολιτισμό των Αθηνών, που αναπτύχθηκε ανενόχλητος, λόγω των θυσιών των Μακεδόνων με τους αγώνες τους κατά βαρβάρων επιδρομέων. «Μπορεί να θεωρηθεί σήμερα αδιαμφισβήτητο - γράφει ο Καθηγητής Απ. Δασκαλάκης στο έργο του «Ο Ελληνισμός της αρχαίας Μακεδονίας» - ότι εάν οι Μακεδόνες δεν χρησίμευαν πράγματι σαν πρόφραγμα κατά των πάσης νοτίως του Ολύμπου επιδρομών των βαρβάρων, ο Ελληνισμός δεν θα έμενε επί τόσους αιώνες απερίσπαστος να θεμελιώσει τα δόγματα της ελευθερίας και να φθάσει στα περίλαμπρα δημιουργήματα της σκέψεως και της τέχνης, τα οποία κληρονόμησε η σύγχρονη ανθρωπότητα».
Ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της νότιας Ελλάδας, που προπορευόταν πολιτιστικά, δεν έμεινε αδιάφορος στο άνοιγμα αυτό προς το Μακεδονικό χώρο και έτσι πλήθος καλλιτεχνών σοφών και επιστημόνων βρήκαν ανταπόκριση στο κοινό του Μακεδονικού κόσμου. Η αφομοίωση αυτή ολοκληρώθηκε στον Δ΄ αιώνα. Η τεράστια οικονομική άνθηση και η αξία ηγεσία των Μακεδόνων Βασιλέων, συνετέλεσε σε κοσμογονικές αλλαγές, με καινοτομίες και δημιουργίες σ' όλους τους τομείς της Τέχνης, και προπαντός της μεταλλουργίας, ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής, που απετέλεσαν πρότυπο και για τους Ρωμαίους, όπως φανερώνεται στη Πομπηία.
Η μεγάλη αυτή μετατόπιση του κέντρου του Ελληνισμού από το νότο στο βορρά, άρχισε με την εμφάνιση του Μακεδόνα Βασιλέα Φιλίππου Β΄. Οι νίκες του και η ταυτόχρονη παρακμή των άλλων Ελληνικών κρατών-πόλεων, δημιούργησε ένα ψυχολογικό κλίμα ζήλιας και δυσφορίας στους άλλους Έλληνες και κυρίως στους Αθηναίους, όπου διαμορφωνόταν η κοινή γνώμη της Ελλάδος, κατά των, κατά κάποιον τρόπο, αγνώστων σε πολιτική και πνευματική επικοινωνία Μακεδόνων. Όλες οι κατηγορίες περί «βαρβαρισμού» των Μακεδόνων, δεν προέρχονται από φιλοσόφους, ιστορικούς, ποιητές ή άλλους συγγραφείς, αλλά από πολιτικούς ρήτορες και μάλιστα Αθηναίους.
Ο Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας Δημοσθένης, ο κύριος πολέμιος του Βασιλέα Φιλίππου Β΄, μιλώντας στους Αθηναίους είπε «... μήπως όλες μας οι ισχυρές θέσεις δεν βρίσκονται στα χέρια αυτού του ανθρώπου; Δεν θα υποστούμε τη χειρότερη ταπείνωση; Δεν βρισκόμαστε ήδη σε πόλεμο με αυτόν; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει δικά μας εδάφη; Δεν είναι βάρβαρος; Τα χειρότερα των επιθέτων δεν του αρμόζουν;». Στον μεγάλο θυμό του ο Δημοσθένης μίλησε όπως κάνουν όλοι μέχρι σήμερα που βρίζουν κάποιον με πολλά «κοσμητικά» επιθετικά. Όταν ο Δημοσθένης είπε τον Φίλιππο «βάρβαρο», δεν εννοούσε τον Φίλιππο «μη Έλληνα». Αυτό συνάγεται και από το ότι εις τον λόγο του τον Ολυνθιακό Β΄, επαινεί το κράτος των Μακεδόνων, αλλά και διότι δεν θα διενοείτο να αποκαλέσει οιονδήποτε μη Έλληνα ως «βάρβαρο», διότι η δική του καταγωγή του ήταν «βαρβαρική». Ο Αισχύνης στο λόγο του κατά Κτησιφόντα αποκαλεί τον Δημοσθένη συκοφάντη, διότι από τη Σκίθα μητέρα του είναι ... «βάρβαρος» και μόνο κατά τη γλώσσα «Ελληνίζει».
Ο Μακεδόνας Βασιλέας Αλέξανδρος Α΄, που ήταν φιλότεχνος και φίλος του Πινδάρου, έλαβε μέρος στους 80ους Ολυμπιακούς αγώνες, το 460 π.Χ. Έτρεξε σε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία και ήλθε με πολύ μικρή διαφορά δεύτερος. Αυτό απετέλεσε όχι μόνο την αφετηρία της συμμετοχής των Μακεδόνων εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά και ένα σημαντικό γεγονός με πανελλήνια απήχηση για την επαφή και επικοινωνία των Μακεδόνων με τους λοιπούς Έλληνες, το οποίο απέβη αποφασιστικό για τα πεπρωμένα του Ελληνισμού.
Μακεδόνες, που έλαβαν μέρος εις τους Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν οι ακόλουθοι:
* Ο Βασιλέας Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. Έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους.
* Ο Βασιλέας Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων.
* Ο Βασιλέας Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα.
* Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ.
* Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ.
* Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ.
* Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ.
* Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ.
* Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων). Ο Παυσανίας αναφέρει «νικητές λένε πως αναδείχθηκαν στη συνωρίδα μια γυναίκα Βελεστίχη από την παραθαλάσσια Μακεδονία».
Ο Παυσανίας αναφέρει το Φιλιππείον της Ολυμπίας: «Μέσα στην ΄Αλτι βρίσκονται το Μητρώο και ένα οίκημα που ονομάζεται Φιλιππείο ... το έκτισε ο Φίλιππος μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια ... υπάρχουν αγάλματα του Φιλίππου, του Αλεξάνδρου, του Αμύντα ... είναι έργα του Λεωχάρους από ελέφαντα και χρυσό όπως και τα αγάλματα της Ολυμπιάδος και Ευρυδίκης». Ο Παυσανίας αναφέρει ακόμα διάφορα αφιερώματα και αγάλματα που έγιναν με εντολή διαφόρων και μνημονεύει «από τους Μακεδόνες ανέθεσαν οι κάτοικοι του Δίου, μιας πόλης από τα Πιέρια όρη, άγαλμα (που εικονίζει) τον Απόλλωνα να κρατεί το ελάφι».
Στις ανασκαφές της Βεργίνας βρέθηκε Τρίποδας, που φυλάσσεται στο Μουσείο της Θεσσαλονίκης, στον οποίο υπάρχει, η επιγραφή: «Είμαι από τους αγώνας, τα Ηραία του ΄Αργους». Κατά ερμηνεία του Ανδρόνικου ο Τρίποδας ανήκε εις τον Αλέξανδρον τον Α΄ και ήταν οικογενειακό κειμήλιο.
Ο Βασιλεύς Αρχέλαος (413-399 π.Χ.) καθιέρωσε εις το ΔΙΟΝ λαμπρούς αγώνες ανά διετία δια τον Ολύμπιο Δίο «τα εν ΔΙΩ ΟΛΥΜΠΙΑ», που διαρκούσαν 9 ημέρες, όσες και οι εννέα Μούσες, οι οποίες προήρχοντο από τα Πιέρια Όρη της Μακεδονίας και κατά την διάρκειά των διδάσκονταν τραγωδίες αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.
Ο Βασιλέας Αρχέλαος Α΄ (413-399 π.Χ.) οργάνωσε το στρατό και τις συγκοινωνίες και μετέφερε την πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα. Στην Αυλή του έζησαν ο τραγικός ποιητής Αγάθων, ο επικός Χορίλος, ο διθυραμβοποιός Τιμόθεος, ο τραγικός ποιητής Μελανιπίδης και ο ιατρός και γιός του Ιπποκράτη Θεσσαλός. Ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην αυλή του Αρχέλαου συνέθεσε τις τραγωδίες του «ΑΡΧΕΛΑΟΣ» και «ΒΑΚΧΕΣ». Ο Ευριπίδης πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία.
Στη Μακεδονία ανακαλύφθηκαν ήδη τρία αρχαία θέατρα. Του Δίου, 5ου αιώνα π.Χ., της Βεργίνας (Αιγών), 4ου αιώνα π.Χ. και των Φιλίππων. Σ' όλα αυτά τα θέατρα παίζονταν αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες. Στο θέατρο του Δίου μάλιστα, που είναι ανάλογο με εκείνο της Επιδαύρου, πρωτοπαίχθηκαν οι «Βάκχες», ο «Αρχέλαος» και κατά μία άποψη και η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη. Θέμα της τραγωδίας «Αρχέλαος» ήταν η γνωστή παράδοση σχετικά με την μετανάστευση του Αργείου Τημενίδου, Πρίγκιπα της Μακεδονίας και ιδρυτή του Οίκου των Αιγών. Οι τραγωδίες αυτές όπως και όλες οι άλλες που διδάχθηκαν στα θέατρα αυτά, γράφτηκαν στην Ελληνική γλώσσα, γιατί προφανώς απευθύνονταν σε Έλληνες θεατές, τους Μακεδόνες.
Το ΔΙΟΝ, το ιερό των Μακεδόνων, είναι ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας (1500 στρέμματα), με συγκρότημα λουτρών, που καταλαμβάνει έκταση περίπου 4.000 τ.μ., με ψηφιδωτό δάπεδο, με λεκάνες με μαρμάρινη επένδυση και με τμήμα του συστήματος πολυκαύστων, καθώς και με πολυτελείς αίθουσες, με κιονοστοιχίες και ψηφιδωτά δάπεδα, με σύστημα παροχής και αποχέτευσης νερού, με πήλινους, μολύβδινους και κτιστούς αγωγούς. Το ΔΙΟΝ συνεπώς έπρεπε να αποτελέσει, λόγω και των πνευματικών αγώνων, την αφετηρία της πολιτιστικής Ολυμπιάδος. Δυστυχώς αγνοήθηκε.
Η «Ελληνιστική Εποχή» αποτελεί τεράστιο θέμα και θα φωτισθεί όπως πρέπει μόνο αν δημιουργηθεί Πανεπιστημιακή Έδρα για να διερευνηθεί πλήρως και να γίνει γνωστός στον Ελληνισμό και στον λοιπό κόσμο, ο ρόλος του Ελληνισμού και εις το Ισλάμ, γεγονός που αποτελεί κατά τον καθηγητή Κωνσταντίνο Ρωμανό τον ελλείποντα κρίκο στην Ιστορία του Πολιτισμού. Η επίδραση της Ελληνικής πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς που μετεδόθη από τους Μακεδόνες στους λαούς της πρόσω Ασίας, αναφέρεται από όλους τους Αρχαίους συγγραφείς.
Ο Πλούταρχος αναφέρει «Ολόκληρος η Ασία εξημερωθείσα από τον Αλέξανδρο ανεγίγνωσκε τον Ομηρο και τις Τραγωδίες του Ευριπίδη και Σοφοκλή.» Δεν είναι τυχαίο ότι το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Εβραίοι υιοθέτησαν το όνομά του. Οι Βουδισταί τον λάτρευσαν ως Ισόθεο. Ο Μέγας Βασίλειος, ως και άγιος Νεκτάριος, προβάλλουν τον Αλέξανδρο. Διόδωρος χαρακτηριστικά αναφέρει «... Τους εχθρούς ηνάγκαζε ευδαιμονείν ο νικήσας».
Αρχή φόρμας

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Το 1930 το βιβλιοπωλείο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ είχε κυκλοφορήσει μια σειρά οδηγών για όλες τις περιφέρειες της Ελλάδος, που περιελάμβανε εκτός από χάρτες των περιοχών αυτών και ένα σύντομο ιστορικό τους. Το 2007 κυκλοφόρησε μια συλλεκτική επανέκδοση των εννιά ταξιδιωτικών οδηγών του 1930. Για ιστορικούς λόγους μεταφέρομε από την επανέκδοση αυτή ένα απόσπασμα από την ιστορία τηυς Μακεδονίας, για να θυμίσουμε σε όσους παλαιότερους έτυχε να διαβάσουν τους οδηγούς αυτούς τι γραφόταν το 1930 για την Μακεδονία και για να πληροφορήσουμε τους νεώτερους την μακραίωνη ιστορία μιας ελληνικής περιοχής, που τόσο βάναυσα πλαστογραφούν στα χρόνια μας κάποιοι ανιστόρητοι σλάβοι. Ας δούμε τα αποσπάσματα αυτά, στα οποία σημειωτέον διατηρούμε την καθαρεύουσα της εποχής, στην οποία είναι γραμμένα.
‘‘ Κατά την αρχαιότητα Μακεδονία εκαλείτο η χώρα της Βαλκανικής ή Ιλλυρικής ή Ελληνικής χερσονήσου η οποία χωρίζεται προς Μ. ( Σ.Σ. Νότον ) από την συνεχή Ελλάδα, κυρίως τηνΘεσσαλίαν, δια του Ολύμπου και των Καμβουνίων ορέων, προς Δ. Από της Ηπείρου και της Ιλλυρίας δια του Γράμμου και του Σκάρδου και προς Α. Από της Θράκης δια του Ορβήλου και της Ροδόπης, ενώ τα προς Β. Όρια ήσαν μάλλον αόριστα....... Η Μακεδονία εντός των άνω φυσικών ορίων ήτο διηρημένη εις περιοχάς, ών τινες, η Πελαγονία, η Λυγκηστίς, Ορεστίς και Ελίμεια, αι αποτελούσαι την άνω Μακεδονίαν, διετέλουν υπό τιμαριούχους ηγεμόνας. Το κέντρον του κράτους απετέλουν αι επί ή πλησίον της παραλίας χώραι, εις ας προσέθηκεν ο Φίλιππος Β΄ και την Χαλκιδικήν. Μετά την εν Πύδνη νίκην των Ρωμαίων (168 π. Χ.) η Μακεδονία διηρέθη εις 4 τμήματα, φέροντα τους αριθμούς 1 – 4 ( Σ.Σ. Λατινικούς Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV), ματά δε το 146 ηνώθη άπασα ( μετά της Ιλλυρίας και Θεσσαλίας) εις ρωμαϊκήν επαρχίαν..........
Εκτός της πρωτευούσης Πέλλης είχεν αριθμόν τινά ακμαίων πόλεων, ών κυριώτεραι ήσαν Πύδνα, Θεσσαλονίκη, Αιγαί, Δίον, Βέρροια, Φίλιπποι, Αμφίπολις.
Η συνεχής ιστορία της Μακεδονίας αρχίζει μόλις από του Ε΄ π. Χ. αιώνος. Ο από 499 – 454 βασιλεύσας Αλέξανδρος Α΄ ηναγκάσθη να αναγνωρίση την επικυριαρχίαν της τότε παντοδυνάμου Περσίας, ο δε Περδίκκας Β΄ ( 448 – 413 ) ανεμείχθη εις τον Πελοποννησιακόν πόλεμον, οτέ μεν σύμμαχος των Σπαρτιατών, οτέ δε των Αθηναίων.
Επί του υιού του Αρχελάου κυρίως ανυψώθη ο πολιτισμός της χώρας, αλλ΄ ότε ούτος εφονεύθη τω 399, εξερράγησαν μακροχρόνιοι εμφύλιοι σπαραγμοί, μέχρις ότου ο Φίλιππος Β΄, το κατ΄ αρχάς ως επίτροπος του ανεψιού του Αμύντα, ανέλαβε τω 359 την ηγεμονίαν και ενίσχυσε την χώραν υπό πάσαν έποψιν, γενόμενος τέλος κύριος απάσης της Ελλάδος. Ο υιός αυτού, ο Μ. Αλέξανδρος, κατέστησε την Μακεδονίαν επί τινα καιρόν παγκόσμιον κράτος. Τούτου θανόντος ο Αντίπατρος διώκει αυτήν ως επίτροπος του κατ΄ όνομα βασιλέως Φιλίππου Γ΄ Αριδαίου, βλακός όντος και αποθανόντος τω 316, είτα ο υιός του Κάσσανδρος 3216, Δημήτριος ο Πολιορκητής 297, όστις τω 287 εστερήθη του θρόνου υπό Πύρρου, βασιλέως της Ηπείρου. Το΄τον εξέβαλεν ο Λυσίμαχος 286, επηκολούθησαν δ΄ εις μικρά διαστήματα αι βασιλείαι του Σελεύκου 281 και του Πτολεμαίου του Κεραυνού 279. Τέλος την αρχήν απέκτησεν ο Αντίγονος ο Γονατάς, υιός του Δημητρίου του Πολιορκητού 276 και κατέστησεν αυτήν κληρονομικήν δια τον οίκον του. Την κατόπιν ιστορίαν πληρούσιν οι πόλεμοι του Δημητρίου Β΄239 – 229 και του Αντιγόνου Δώσονος 229 – 221 και των συμπολιτειών Αχαϊκής και Αιτωλικής. Ότε δε ο Φίλιππος Ε΄ περιήλθεν εις πόλεμον προς τους Αθηναίους 201, ούτοι εκάλεσαν εις βοήθειαν τους Ρωμαίους, ενικήθη δε εκείνος κατά κράτος εις την εν Κυνός Κεφαλαίς μάχην 197. Και ο διάδοχος αυτού Περσεύς (179) δεν ηδυνήθη να αντιστή εις τους Ρωμαίους και απώλεσεν εν Πύδνη 168 τον θρτόνον. Επαναστάσεις κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας επήνεγκον τέλος την κατάργησιν πάσης ελευθερίας.
Κατά τους μετά Χριστόν αιώνας επήλθον και αι εισβολαί των βαρβάρων, των Γότθων 252, 270 και 398, των Ούννων 434, των Οστρογότθων (Θευδερίχου) 478, των Αράβων και Βουλγάρων 500, εις ους προσετέθησαν και σεισμοί, των Σλαύων 527, των Ούννων πάλιν 540, των Σλαύων, Γότθων και Γεπιδών 558. Κατά τα έτη 582 – 610 υπέστη η χώρα τα πάνδεινα υπό Αράβων, Σλάβων, λοιμού, σεισμού και παντοίων συμφορών. Από του 610 αναφαίνεται η σλαυϊκή φυλή των Σέρβων, ήτις καταλαβούσα την προς Μ ( Νότον ) έκτασιν, ίδρυσε την πόλιν Σέρβια και πάλιν απεχώρησε. Νέαν τω 642 – 664 έχομεν εισβολήν των Σλαύων. Αφού δε οι Βούλγαροι εγκατεστάθησαν ( 668 – 685 ) εις την Κάτω Μοισίαν, εισέβαλον τω 802 – 820 και εις Μακεδονίαν και Θράκην, καιθ πάλιν τω 927 και 1040. Εν τω μεταξύ ελεηλάτησαν (904) οι Σαρακηνοί της Τριπολίτιδος την Θεσσαλονίκην, άλλαι δε φυλαί εκ Β έφθασαν παροδικώς μέχρι της πόλεως ταύτης, Νορμαννοί δε μέχρι της Πελαγονίας, εξεδιώχθησαν όμως είτα πάλιν. Κατά την διανομήν του Βυζαντινού κράτους υπό των Φράγκων (1204) η Μακεδονία έλαχεν εις· τον Β ονιφάτιον τον Μομφερρατικόν, και ανεκτήθη μεν περί τα μέσα του αυτού αιώνος, αλλά τω 1341 ο κράλης των Σέρβων Στέφανος Δουσάν εκυρίευσεν αυτήν. Μετά τον θάνατον τούτου περιήλθεν πάλιν εις τους Βυζαντινούς, αλλ΄ έπειτα εγένετο κτήμα των Τούρκων (1430), υφ΄ ούς παρέμεινε μέχρι του 1912, οπότε κατά τον Βαλκανικόν πόλεμον του 1912 περιήλθεν οριστικώς εις; την Ελλάδα. Προ των Βαλκανικών πολέμων υπήρξεν επί πολλά έτη η σκηνή των εθνικών διαμαχών Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων.””

Αν, λοιπόν οι σημερινοί Σκοπιανοί θέλουν να αποκτήσουν προγονικές ρίζες ας τις αναζητήσουν μεταξύ των σλαβικής φυλής Σέρβων, ή των άλλων... “παντοίων συμφορών”. Ρίζες στην Ελληνική Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ΔΕΝ έχουν!