ΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ
Του Γιωργου Kουμουτσάκου
Η προχθεσινή απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης είναι για τη χώρα μας μια δύσκολη στιγμή στη δύσκολη και μακρά πορεία επίλυσης ενός δύσκολου προβλήματος. Του «μακεδονικού ζητήματος». Δεν είναι η πρώτη και ενδεχομένως δεν θα είναι και η τελευταία δύσκολη στιγμή σε αυτήν την πορεία.
Μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή ήταν άλλωστε και η αποδοχή από την Ελλάδα της ετεροβαρούς υπέρ των Σκοπίων, Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995. Βάσει αυτής προσέφυγε η κυβέρνηση Γκρούεφσκι κατά της χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα, που έχει ως σταθερό σημείο αναφοράς της εξωτερικής της πολιτικής το Διεθνές Δίκαιο, σέβεται την ετυμηγορία του Δικαστηρίου. Είναι, όμως, επίσης προφανές, ότι η ετυμηγορία αυτή δεν αλλοιώνει, ούτε μεταβάλλει τη σπουδαιότητα της ομόφωνης απόφασης των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, το 2008. Η απόφαση εκείνη της Συμμαχίας κατέστησε σαφές ότι «... η ΠΓΔΜ θα προσκληθεί (στο ΝΑΤΟ) μόλις επιτευχθεί μια αμοιβαία αποδεκτή λύση στο ζήτημα της ονομασίας». Εκτοτε, αυτή η ξεκάθαρη απόφαση επαναλήφθηκε αυτολεξεί το 2009 και 2010 στις Συνόδους Κορυφής του ΝΑΤΟ.
Πρόκειται επομένως για πολύτιμο διπλωματικό κεκτημένο και εφόδιο της χώρας μας στη συνεχιζόμενη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ διαπραγμάτευση. Γι’ αυτό, η απόφαση του Βουκουρεστίου πρέπει να διαφυλαχθεί με κάθε προσπάθεια. Είναι ιδιαίτερα θετικό ότι χθες, αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης του Δικαστηρίου, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, κ. Ράσμουσεν, με δηλώσεις του δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας τονίζοντας ότι «η ετυμηγορία αυτή δεν επηρεάζει την απόφαση των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου». Προσέθεσε, μάλιστα, ότι χωρίς λύση δεν θα υπάρξει πρόσκληση.
Από εδώ και στο εξής η πολιτική μας θα πρέπει να κινηθεί σε τρεις βασικούς άξονες:
1. Διατήρηση, όπως ήδη αναφέρθηκε, του κεκτημένου του Βουκουρεστίου.
2. Επιμονή στις υπό τον ΟΗΕ διαπραγματεύσεις, στη βάση της θέσης που υιοθετήθηκε από τη Βουλή με την υπερψήφιση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης του 2007. Δηλαδή μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων (erga omnes).
3. Απαίτηση να μην υπάρξει οποιουδήποτε είδους ενέργεια εκ μέρους των Σκοπίων, που θα μπορούσε να διαταράξει την απαραίτητη για την ευόδωση των διαπραγματεύσεων ατμόσφαιρα ηρεμίας και αποφυγής προκλήσεων. Σε αντίθετη περίπτωση -και αυτό θα πρέπει να καταστεί σαφές προς όλους- η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει άμεσα σε καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.
Μια τελευταία επισήμανση. Το γεγονός ότι σεβόμαστε την απόφαση του Δικαστηρίου δεν μας στερεί το δικαίωμα να την κρίνουμε. Σε αυτήν υπάρχει ένα αδύναμο σημείο. Μια σοβαρή «αχίλλειος πτέρνα». Το Δικαστήριο δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα το γεγονός της ομόφωνης απόφασης του ΝΑΤΟ, αλλά οι δημόσιες δηλώσεις που ακολούθησαν αυτήν την απόφαση.
Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα χρήσιμο συμπέρασμα και για άλλα, σοβαρότερα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, δηλαδή τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο: η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι πανάκεια.
* Ο κ. Γιώργος Κουμουτσάκος είναι ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και πρώην εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 7 Δεκεμβρίου 2011
