Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
παρουσιάζουν στο Λούβρο την Ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας. Από τα μυκηναϊκά χρόνια ως την ύστερη αρχαιότητα, από τους Τεμενίδες ως τη γέννηση και το μύθο του Μ. Αλεξάνδρου, οι θρησκευτικές, τελετουργικές δοξασίες και η πιο απλή καθημερινότητα των Μακεδόνων προβάλλονται στα μάτια των επισκεπτών ως αναπόσπαστο και τεκμηριωμένο επιστημονικά μέρος ιου ελληνισμού, προκαλώντας μειδιάματα ειρωνείας για τις ανοησίες των Σκοπιανών περί μακεδόνικης τους ταυτότητας και ανάλογες αερολογίες. Γραμμένα στα Γαλλικά, Αγγλικά και... Ελληνικά, τα κείμενα του καταλόγου προβάλλουν διεθνώς τον ελληνικό πολιτισμό και την Ελλάδα συγκινώντας και τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν, που τόνιοε την ελληνικότητα του Αλέξανδρου.
Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ διπλωματία είναι κάτι που πάντα έλειπε από την πολιτική της χώρας μας.
Ελειπε σαν συστηματική (κι όχι κατά καιρούς αποσπασματική) πολιτική συμπεριφορά. Είναι μια
στρατηγική που θα μπορούσε να μας ωφελήσει πολύ. Γιατί ο πολιτισμός είναι κεφάλαιο εθνικό,
κεφάλαιο αυτοσυνειδησιακό. Είναι ανεκμετάλλευτος χρυσός για την Ελλάδα. Ειδικά σήμερα, μέσα
στην ευρωπαϊκή κρίση, ένα από τα ζητήματα που επανέρχονται έντονα στους ευρωπαϊκούς κύκλους
διανόησης είναι το αν θα έπρεπε ή όχι η Παιδεία να επιστρέψει στις κλασικές της ρίζες. Η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον προβληματισμό. Το αρχαιολογικό της υλικό, η γλώσσα αλλά και η πλειάδα σοβαρών διανοητών της είναι ικανά να βοηθήσουν. Φτάνει να το πιστεύουν και να το θέλουν, να στηρίζουν την ελληνική τους αυτογνωσία. Εκθέσεις σαν αυτή
του Λούβρου μπορεί να γίνουν πολλές. Ποιοι δεν θα πλήρωναν τα αναγκαία έξοδα για να υποδεχτούν μια ιστορική αρχαιολογική έκθεση. Ετσι έκαναν κι οι Γάλλοι που κάλυψαν τα χρήματα και οργάνωσαν το γεγονός. Χρειάζεται όμως μια σταθερή πολιτική πολιτιστικής διπλωματίας κι όχι κατά καιρούς, αποσπασματική. Ειδικά η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού δεν μοιάζει να έχει μια τέτοια πολιτική σταθερής διάρκειας. Τέτοιου είδους εθνοπολιτιστικές ευαισθησίες δεν φαίνεται να την απασχολούν. Κι όμως, θα ήταν ένα ανέξοδο όπλο προβολής στις δύσκολες σημερινές συνθήκες.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ. Ενα τέτοιο γεγονός θα επέτρεπε και τη δυνατότητα να προταθεί εκ μέρους του υπουργείου μία παράλληλη έκθεση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, π.χ. εικαστικών, που τόσο ανάγκη κι επιθυμία έχουν να βγουν από τη στείρα εσωστρέφεια και να δείξουν τη δουλειά τους εκτός συνόρων, θα συνέβαλλε στην ενέργεια της δημιουργικότητας τους.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 26 Νοεμβρίου 2011
