Ο Τάσος ή Γερο - Καρατάσος (Δόμβρα Βέροιας 1764 - Ναύπακτος 1830). Μακεδόνας οπλαρχηγός της ελληνικής επανάστασης του 1821. Μεγάλωσε στο Διχαλεύρι της Νάουσας. Η τουρκική σκλαβιά ήταν πολύ βαριά στους ώμους του νεαρού Τάσου και σε ηλικία μόλις 18 ετών έφυγε για τα βουνά, όπου κατατάχτηκε στο σώμα του καπετάν Ρομφέη. Ο πόθος του για τη λευτεριά και η ανδρεία που έδειξε στις μάχες κατά των Τούρκων, τον ανάδειξαν σε πρωτοπαλίκαρο του καπετάνιου, αργότερα όμως έγινε καπετάνιος και οπλαρχηγός στις περιοχές Βαρδαρίου, Νάουσας και Βέροιας. Με την ιδιότητά του αυτή ο Καρατάσος βοήθησε τους Χριστιανούς και ορισμένους καλούς Τούρκους από τους κλέφτες Κόνιαρους.
Το 1822, ο Καρατάσος, πήρε μέρος στην εξέγερση του λαού της Μακεδονίας, με τους οπλαρχηγούς Εμμανουήλ Παππά, Μπασδέκη, Γάτσο, Ζαφειράκη και άλλους κι ονομάστηκε αρχιστράτηγος της περιοχής εκείνης.
Όταν ο Αμπντούλ Αμπούτ, πασάς της Θεσσαλονίκης, πολιόρκησε τη Νάουσα, ο Καρατάσος πολέμησε με γενναιότητα και τόλμη. Στη μάχη αυτή φάνηκε το στρατηγικό του μυαλό και οι ικανότητες στο να αντιμετωπίζει τον εχθρό. Η καταστροφή όμως της πόλης και του στρατού του γενναίου αρχηγού ήταν αναπόφευκτη.
Ο πασάς Αμπούτ κατέλαβε τη Νάουσα, έσφαξε κατοίκους και αιχμαλώτισε πολλούς από αυτούς. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και η γυναίκα του Καρατάσου με τις δύο κόρες του. Στη μάχη σκοτώθηκε ο πρώτος του γιος, ο Ιωάννης. Ο αρχιστράτηγος με τους άλλους δυο γιους του, το Δημήτρη και τον Κώστα και με στρατό (3.000 περίπου) από Μακεδόνες και Θεσσαλούς, έφτασε αφού έπαθε φθορές στο στράτευμά του και ταλαιπωρήθηκε πολύ στην Ακαρνανία, από όπου συνέχισε να πολεμά τους Τούρκους.
Στη μάχη του Πέτα πολέμησε γενναία στο πλευρό των οπλαρχηγών της Στερεάς. Ακόμη διακρίθηκε στους αγώνες των κατοίκων της Σκιάθου, της Εύβοιας και άλλων περιοχών. Ο Καρατάσος πολέμησε εναντίον του Ιμπραήμ, το 1824 και τον νίκησε στην τοποθεσία Σχοινόλακκα. Όταν ελευθερώθηκε η Ελλάδα, τον διόρισαν διοικητή στην 7η χιλιαρχία. Οι γενναίος αρχηγός πέθανε στις 31 του Γενάρη 1830.
