Πρώτος έφθασε το μεσημέρι της 7ης Νοεμβρίου ο επίλαρχος Ιωάννης Άρτης, ο οποίος εζήτησε από τον Μητροπολίτη Πολύκαρπο, τον Μουφτή και τον Ραββίνο να προσέλθουν και να του παραδώσουν την πόλη. Αυτό έγινε λίγο αργότερα και ο επίλαρχος ανεκήρυξε την πόλη ελεύθερη, ανήκουσα στο ελληνικό βασίλειο και ταυτόχρονα κήρυξε και τον στρατιωτικό νόμο. Λίγο μετά από την πλευρά της Σκοπιάς έμπαιναν στη Φλώρινα και άλλοι ιππείς υπό τον υπίλαρχο Πανουσόπουλο και ακολούθησαν οι υπόλοιπες δυνάμεις του υπό τον αντισυνταγματάρχη Ζαχαρακόπουλο 1ου Συντάγματος Ιππικού. Την επομένη 8 Νοεμβρίου εισήλθε θριαμβευτικά στην πόλη ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, επικεφαλής δύο συνταγμάτων της λεγομένης σιδηράς 4ης Μεραρχίας.
Το ΣΚΡΙΠ της 14ης Νοεμβρίου είχε τις εξής λεπτομέρειες για την απελευθερωτική πορεία του στρατού μας προς τη Φλώρινα: «ΦΛΩΡΙΝΑ (Εκτάκτου ανταποκριτού) Κατά την από Θεσσαλονίκης και μέχρι εδώ προέλασιν ο στρατός μας ηναγκάσθη εις διάφορα σημεία να συνάψη μικράς μάχας και να απωθήση τον εχθρόν. Τοιαύτας μάχας συνήψεν εις το Βλάδοβον (Άγρας) και Γκορνίτσοβον (Κέλλη) οπόθεν ο εχθρός υποχωρών ωχυρώθη εις τας προ της Φλωρίνης θέσεις, τας οποίας υπερήσπιζε μεγάλη επίσης δύναμις Τουρκικού στρατού. Η σφοδρά επίθεσις του στρατού μας και το εύστοχον πυρ του Ελληνικού πυροβολικού εκλόνισε κατά πρώτον το κέντρον των εχθρικών στρατευμάτων, το οποίον διετάχθη να υποχωρήση. Εις ενίσχυσιν του υποχωρούντος κέντρου των Τούρκων εστάλησαν δύο τάγματα πεζικού. Ήρξατο τότε απεγνωσμένη αντίστασις εκ μέρους των Τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία απετελούντο από τους υποχωρήσαντας εκ του Μοναστηρίου, μετά την επίθεσιν των Σέρβων. Η αντίστασις όμως, ήτις παρετάθη μέχρι της 4ης απογευματινής υπήρξε ματαία, διότι πυρ των Ελληνικών στρατευμάτων ηνάγκασεν αυτούς εις άτακτον υποχώρησιν.»
Στη φωτογραφία η κεντρική πλατεία της Φλώρινας, το 1930.
