16 ΜΑΡΤΙΟΥ 1901

Εκδίδεται η απόφαση του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης για τους 14 Βουλγάρους, 4 Έλληνες και ένα Άγγλο 'δολοφόνους που προσπαθούσαν να αποσπάσουν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να το προσαρτίσουν στη βουλγαρική ηγεμονία'. Με την απόφαση 3 κατηγορούμενοι ( Μιλάν Μιχαήλωφ, Κώτσος Καρνόβαλος και Κώστας Φλωριναλής ) καταδικάστηκαν σε θάνατο , 7 (Χρήστος Νίκωφ, Μιλάν Ρίζωφ, Κ. Άρσος, Μ. Πλάσεφ, Χρ. Μακώφ, Πέτρος Τόσεφ και Τόντε Γιοβάν Καραπέτο ) σε ισόβια, 3 ( ο πολύς Τατάρτσιεφ, Άγγος και Παπασταμάτης) σε 5ετη κάθειρξη, ο Χρήστος Γιοβάν σε φυλάκιση 2 χρόνων και 5 αθωώθηκαν.


Στο ΕΜΠΡΟΣ της 17ης Μαρτίου 1901 - από όπου και τα ονόματα των καταδικασθέντων - διαβάζουμε το αιτιολογικό της καταδίκης: ' Το αιτιολογικόν της καταδίκης των τριών εις θάνατον καταδικασθέντων
είνε ότι ούτοι ήρξαντο της εκτελέσεως του κατά των καθεστώτων σκοπού των (της προσαρτήσεως δηλαδή της Μακεδονίας εις την Βουλγαρίαν) συμπλεκόμενοι προς τον στρατόν, εισάγοντες όπλα και πολεμεφόδια εκ Βουλγαρίας, συναθροίζοντες και αποστέλλοντες εις Σόφιαν χρήματα ίνα χρησιμεύσωσι υπέρ του σκοπού των. Θεωρείται εν τούτοις πιθανόν ότι η θανατική ποινή αυτών δεν θα εκτελεσθή. Το αιτιολογικόν της καταδίκης των επτά εις ισόβια δεσμά καταδικασθέντων είνε ότι προητοίμαζον τα μέσα προς επιτυχίαν του σκοπού, αλληλογραφούντες με τους επαναστάτας
και παρέχοντες αυτοίς είτε αμέσως είτε εμμέσως τα απαιτούμενα χρειώδη και οδηγίας. Των δε καταδικασθέντων εις πενταετή δεσμά Τατάρτσιεφ, Άγγου και Παπασταμάτη το αιτιολογικόν της καταδίκης είνε ότι εδέχοντο εις τας οικίας των επαναστάτας και υπεβοήθουν τους σκοπούς και τας
ενεργείας των καταδικασθέντων εις ισόβια δεσμά. Ο Γιοβάν Χρήστος κατεδικάσθη εις διετή φυλάκισιν διότι κατεσκόπευε τας ενεργείας των Αρχών, δεν υπήρχον δε κατ΄ αυτού σοβαρώτεραι αποδείξεις.' Και η εφημερίδα συνέχιζε με κάτι που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή για τους
καταδικαζομένους, που θυμίζει τις ημέρες του νόμου 4.000 περί τεντυμποϊσμού! 'Εις την καταδίκην των επτά εις ισόβια και των τριών εις πενταετή δεσμά ελήφθη υπ΄ όψει και είς όρος του Ποινικού Νόμου ορίζων την διαπόμπευσιν των καταδικασθέντων. Ούτω μόλις το Ακυρωτικόν επικυρώση την καταδίκην - και υπάρχουσι λόγοι να πιστεύηται ότι θα επικυρωθή - θα περιβάλωσι τους καταδικασθέντας δια των υπό του Π. Νόμου οριζομένων πεδών και αλύσεων, δεδεμένους δε και υπό αυστηράν στρατιωτικήν συνοδείαν θα περιαγάγωσιν αυτούς ανά την πόλιν, ίνα γνωσθή η καταδίκη των. Επί του στήθους θα φέρη έκαστος των καταδικασθέντων (εν οίς και ο Τατάρτσιεφ) επιγραφήν μεγάλοις γράμμασι δηλούσαν την καταδίκην και το έγκλημα δι΄ ό κατεδικάσθησαν.' Και το ΕΜΠΡΟΣ προσέθετε την εξής πληροφορία: 'Η καταδίκη των Βουλγάρων, ως έγραψεν ήδη το 'Εμπρός', ήτο προαποφασισμένη τρεις ώρας προ της εκδόσεως της αποφάσεως'!
Το ΣΚΡΙΠ από την πλευρά του δημοσίευε και σχετικό άρθρο για την απόφαση και αφού υπογράμμιζε ότι 'το απότέλεσμα της δίκης δεν μας δίδει το δικαίωμα να αναπαυθώμεν, διότι οι Βούλγαροι δεν θα παύσουν να είναι Βούλγαροι' κατέληγε: 'Εάν η Τουρκία έδειξεν ήδη εμπράκτως ότι απεφάσισε να πνίξη το κακόν, ημείς έν καθήκον έχομεν, να την συντρέξωμεν εις τούτο. Και συνδρομήν εννοούμεν την έντασιν των εν Μακεδονία δυνάμεων του ελληνικού στοιχείου απέναντι των δολοφόνων, τον
καταρτισμόν μιας αμύνης, η οποία προ πολλού έπρεπε να καταρτισθή κατά τρόπον υποδεικνυόμενον από αυτήν την θαυμαστήν εν τη βδελυγμία της ενέργειαν των Βουλγάρων. Όσοι δύνανται και οφείλουν να πράξουν τούτο, έχουν, υποθέτομεν, αρκετόν νουν, ώστε να εννοήσουν ότι δεν δυνάμεθα να
αναμένωμεν τα πάντα από την Τουρκικήν δικαιοσύνην, αδρανούντες ως πρότερον. Ας μη μας επαναπαύση η καταδίκη του Τατάρτσιεφ και των συντρόφων του, διότι ο φανατισμός ενός λαού, έχοντος τα ένστικτα του βουλγαρικού, δεν σταματά προ μιάς καταδίκης.' Δηλαδή συν... Τουρκία
και χείρα κίνει!.. Ήταν δηλαδή ένας προάγγελος του Μακεδονικού Αγώνα.