Στη Βαβυλώνα, στην πόλη που προώριζε για πρωτεύουσα του ασιατικού του κράτους, πεθαίνει από βαρειάς μορφής ελονοσία, 39 ημέρες πριν συμπληρώσει το 33ο έτος της ηλικίας του, ο Μακεδόνας στρατηλάτης που έφερε τον Ελληνισμό μέχρι τα βάθη της Ασίας, Μέγας Αλέξανδρος. Το σούρουπο της 13ης Ιουνίου 323 π. Χ.
<σταμάτησε για μια στιγμή, μαζί με την αναπνοή του Αλέξανδρου, η αναπνοή της ίδιας της ιστορίας.> Ο Αρριανός γράφει για τον θάνατο του Αλεξάνδρου:
< Λέγουν αι βασιλικαί εφημερίδες, ότι αφού εκοιμήθησαν εντός του ναού του Σαράπιδος (Σ.Σ. Ο Σάραπις ήταν θεός των Αιγυπτίων)
ο Πείθων, ο Άτταλος, ο Δημοφών, ο Πευκέστας, ο Κλεομένης, ο Μενίδας και ο Σέλευκος ηρώτησαν τον θεόν, εάν ήτο ωφελιμώτερον και προτιμότερον δια τον Αλέξανδρον να μεταφερθή εντός του ναού του θεού και να γίνη ικεσία, ώστε να θεραπευθή υπ΄ αυτού. Διεδόθη τότε η φήμη, ότι ο θεός δεν εδέχθη να μεταφερθή ο Αλέξανδρος εντός του ναού αλλά εάν παρέμενε εκεί, θα ήτο καλύτερον δι΄ αυτόν. Αυτά ανήγγειλαν οι εταίροι, ο δε Αλέξανδρος, μετ΄ ολίγον απέθανε, και αυτό κατά την γνώμην των ήτο πλέον το καλύτερον. Ο Αριστόβουλος και ο Πτολεμαίος, έχουν γράψει περίπου τα ίδια αλλά αναφέρουν και το εξής: Ότι ηρώτησαν αυτόν οι εταίροι, ποίον αφήνει διαάδοχον της βασιλείας του και ότι ο Αλέξανδρος εις την λέξιν αυτήν προσέθεσε και την φράσιν “βλέπει ότι θα διεξαχθή επί τω θανάτω του μέγας επιτάφιος αγών”.>
Στη φωτογραφία η διθυραμβική είσοδος του Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα, από πίνακα του Charles Le Brun, Μουσείο Λούβρου, Παρίσι. ( Και αυτή από το τεύχος του Ν. Μέρτζου ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ. Στο τεύχος αυτό ο Νικόλαος Μέρτζος γράφει για τον θάνατο του Αλέξανδρου:
“Σε ηλικία μόλις 33 χρόνων εισήλθε αμετάκλητα στην αθανασία. Είναι ο μοναδικός θνητός που παραμένει επί 2.300 χρόνια συνεχώς ζωντανός σε Ανατολή και Δύση σε κάθε μνημειακή έκφραση της ανθρώπινης ζωής. Ακόμη και ο άγνωστος τάφος του έγινε θρύλος. Η θρυλική αρμάμαξα που ξεκίνησε για την Αίγυπτο δεν άφησε ίχνη. Νεκρό και προ πάντων ζωντανό όλοι τον διεκδικούν, τον μελετούν και τον υμνούν.”)
